Honoring The Translator of Mahabharata into Tamil

A monumental work of scholarship which is also a rare service to the Tamil reading public, has just attained its completion with the publication of the forty-fifth instalment of the Tamil prose translation of the Mahabharata, edited by Mr. M. V. Ramanujachariar. Looking back across the quarter of a century which has elapsed since he undertook the work in a spirit of dedication, Mr. Acharyar may well congratulate himself on what must be regarded as a difficult achievement anywhere, but as something absolutely unique so far as the Tamil country is concerned. The Mahabharata is not only the longest poem in existence in any language: it is also one of the most difficult to translate faithfully and accurately. Cherished as a scripture by the devout Hindu it is at once a mine of spiritual truths and a fascinating picture of an ancient and opulent civilisation which has struck its roots deep in the soil. How arduous was the undertaking may be gauged from the following facts taken from the moving preface the Editor has written for the last volume. The completed work covers 9000 pages (demi size) and has involved an expenditure of about Rs. 1,35.000 leaving the Editor out of pocket to the extent of Rs, 15,000. The services of many of the ablest Sanskrit scholars in the Presidency were enlisted for the actual work of translation and the meticulous revision, involving re-translation in more than one case which the importance of the work and the existence of numerous recensions required. How exhausting must have been the editor’s task of collating all this vast material and scrutinising it with a view to ensuring reliability, uniformity and readability may well be imagined; and to this were super—added the colossal difficulties of publishing a work on such a scale in times which were unpropitious and in a country where private philanthropy but imperfectly makes good the deficiency of a large book-buying public. It is all the more to Mr. Acharyar’s credit that: he has brought to port this grand co-operative enterprise leaving the Tamil public and lovers of scholarship everywhere very much in his debt.

A TAMIL SCHOLAR HONOURED,
The members of the Madras Sanskrit Academy celebrated the Valmiki Day yesterday evening in the Sanskrit College, Mylapore, with the Hon. Mr. Justice Sundaram Chettiar in the chair, The occasion was also availed of to present an address to Brahma Sri, M. V. Ramanujachariar, who had translated the Mahabharata into Tamil. Mr. V. V. Srinivasa Iyengar, in his introductory remarks, Said that the Sanskrit Academy, though it had been in existence only for four years had given a great impetus to South India for Sanskrit learning and Sanskrit culture. An Academy, if it were to serve the purpose of securing the purity and excellence of a great language and literature, should from time to time give public expression of its approbation of scholarly services rendered to such language and literature. Pandit M. V. Ramanujachariar, after a herculean effort for nearly quarter of a century, had been able to complete a scholarly translation of the Sanskrit Mahabharata into Tamil and the members of the Sanskrit Academy, to give public expressions to their feelings of gratitude and also as a mark of appreciation decided to present an address to Pandit Ramanujachariar. The Chairman, in presenting the address to the Pandit, said that Mr. Ramanujachariar had completed his work in the face of many difficulties and obstacles. It was an instance of where diffidence made the man more careful and made him persist in his endeavour, the speaker then presented the address to Brahma Sri M. V. Ramanujachariar. The address was enclosed in a beautiful casket mounted on two ivory elephants.

DEAR SIR,
I have from time to time expressed to you in person my high appreciation of your translation of the Mahabharatam during the long period of its preparation and publication. I have very great pleasure in complying with your request for an expression of my opinion upon the completion of the enterprise which you took in hand more than twenty-five years ago. The task of translating into Tamil the great encyclopaedic national epic of India was a stupendous one before which most men would have quailed in despair. The colossal size of the work, the corruption and obscurity of the original text in many places, the difficulty of accurate translation in a refined and popular style and the enormous cost of printing would have deterred any individual from undertaking a task which could only be carried out by a syndicate with large financial resources and with the assured and steady collaboration of several scholars. That you should have embarked upon it on your own responsibility and with your all too slender pecuniary resources is proof of your indomitable spirit, your faith in the sacredness of your patriotic undertaking and your trust in Providence. The completion of the work to which you have devoted your ripe scholarship and the best years of your life is an event upon which you deserve the warmest congratulations not merely of all your friends, but of the Tamil population. At a time when most of our young men are unacquainted with the language of the original and when the vernacular is the only medium by which the women of the country and the masses generally can obtain access to our national literature, your Tamil Mahabharatam should find a place in every Tamil-speaking home in the land. As one who believes that the Mahabharatam will endure as long as Hinduism is a living force, I am confident that your work will continue to be read by generations of the Tamil-speaking population. I hope that not merely will all the copies of your present edition be sold out, but that there will be a steady demand for the successive editions of the work and that you may be relieved from your financial anxieties and enabled to spend the evening of your life in that ease and comfort which you have so richly deserved by the labours ‘of a life-time. By your translation of our great epic you have not merely promoted national culture, but you have also helped to mould a Tamil style of beautiful simplicity, clearness and elegance. Your translation will be the best monument of your scholarship and patriotism and must fill you with the deepest satisfaction, as it has filled your friends with profound admiration of your high purpose, sustained enthusiasm, devoted labours and unflinching courage and determination,”

பாஷா பாரததுரந்தார் ஸ்ரீ. உப. வே, ம. வீ. ராமானுஜாசாரியர் ஸ்வாமி, அர்த்தவ்யயத்தையும் தேஹஸ்ரமத்தையும் சிறிதும் கவனியாமல் 25 வருஷகாலமாகத் தளராமுயற்சியுடன் வெளியிட்டுவந்த ஸ்ரீ மஹா பாரதத்தின் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு இப்பொழுது நிறைவேறினதைக் காண நான் நிரம்ப ஸந்தோஷமடைகிறேன். நமது பாரதபூமியின் இப்பொழுதுள்ள நிலைமையை நினைக்கையில், இம்மொழிபெயர்ப்பை, நமது வாலிபர்களும் பெண்மணிகளும் படித்தறிந்து நற்பயிற்சி நல்லொழுக்கம் முதலிய மேன்மைகளைப் பெற எண்ணி ஸர்வேஸ்வரன் தந்தருளிய வரம் என்றே கருதுகின்றேன்.

நமது ஆசாரியாவர்கள் இந்தத் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பை வெளியிட்ட விஷயத்தில் எடுத்துக்கொண்ட பற்பல பரிஸ்ரமங்களை நான் நேரில் கண்டிருக்கிறேன். ஒவ்வொரு பர்வமும் தக்க பண்டிதரால் மொழிபெயர்த்து ஒப்பு நோக்கித் திருத்தி அனுப்பப்படுகிறது. பின்பு வேறொரு தக்க பண்டிதர் மூலத்தோடு ஒப்பிட்டபின் இருவரும் கலந்துகொள்ளுகிறார்கள். அவர் களுக்குள் அபிப்ராயபேதம் ஏற்படுமிடங்களில், வடமொழியிலும் வல்லுநராண நமது ஆசாரியரவர்கள், மூன்றாமவரான ஒரு பண்டிதரை வைத்துக் கொண்டு பார்த்து நிச்சயிக்கிறார்கள். பிறகு, ஒரு பண்டிதரை வைத்துக் கொண்டு ஒவ்வொரு ஸ்லோகத்தையும் கேட்டு, மூலத்தின் கருந்து வேறுபடாமலும், நடை யாவரும் அறியும்படி எளிதாகவும் இலக்கணப் பிழையில்லாமலும் முழுதும் ஒரேமாதிரி அமையும்படியும், அடிமுதல் நுனிவரை திருத்தி ஒழுங்குபடுத்துகிறார்கள். இதில் அவர்களுக்கு ஏற்படும் புத்திஸ்ரமம் எழுதிமுடியாது. மொழிபெயர்ப்பவர் பலர். தென்மொழித் தேர்ச்சி எல்லார்க்கும் இராது. ஆதலின், 'மொழிபெயர்ப்பு, பண்டிதர்களுடையது ; வசன நடை, ஆசாரியரவர்களுடையது' என்று கூறுவது தவறாகாது. இப்படி ஆசாரியரவர்கள் பாடுபடுவதைக் காணுந்தோறும், "இவர்களுடைய ஸ்ரமத்தையும் உண்மைநோக்கத்தையும் அறித்து நமது தமிழுலகம் என்ன கைம்மாறு செய்யப்போகிறது? இம்மஹாபுருஷருக்கு மனவலிமை யையும் சரீரதிடனையும் ஸர்வேஸ்வரன் கிருபை செய்யவேண்டும்' என்றே நினைப்பேன்.

மற்றொருவராலாகாத காரியத்தைச் செய்து முடிப்பவர்தாம் புகழுக் குரியவர்' என்கிறார் மஹாகவி காளிதாஸர். 'எத்தனை இடையூறுகள் நேரிடினும் தொடங்கிய காரியத்தைக் கைவிடார் பெரியார்' என்பது பர்த்ருஹரியின் பொன்மொழி. 'நற்காரியம் செய்வாரை நணுகாது கேடு' என்பது பகவானது திருவாக்கு. இம்மூன்று மூதுரைகளும் நம் ஆசாரியரவர்கள் விஷயத்தில் மெய்யாயின என்பதே எனது துணிபு. இங்கனம் மஹா மேன்மை பொருத்திய பெருங்காரியத்தை நிறைவேற்றிப் பல பெரியோர்களுடைய வாழ்த்துக்களையும் பாராட்டுதலையும் பெற்றுவாழும் ஸ்ரீமத் ஆசாரியரவர்களுக்கு எல்லா நன்மைகளையும் அளித்தருளுமாறு ஸர்வேஸ் வளைப் பலகாலும் வேண்டிக்கொள்கிறேன்.

A LITERARY HERCULES,
When a great literary undertaking is completed after strenuous endeavours extending over a quarter of a century, the nation that profits by it has reason to rejoice. If, in addition, the individual that planned it is happily alive to receive the grateful homage of his countrymen, the work is doubly blessed. Such indeed is the colossal translation of the Mahabharata into Tamil prose by Pandit, M. V. Ramanujacharya, assisted by a galaxy of eminent scholars. The Samskrita Academy of Madras honoured itself by presenting a congratulatory address to the Pandit and conferring on him the title of Bhasha BharataDhurandhara, in recognition of his valuable services to the cause of learning. As one witnessed the proceedings of that memorable evening, it was not merely a sigh of relief that escaped, but one of sadness that these are not the days of Mahendravarman, the Pallava or of Raja Raja Chola. For, who in our days can adequately reward a truly herculean task of this kind? The cultured aristocracy of South India might at least enable Mr. Ramanujacharya to rest in affluence after the labours of a life-time.

மஹாபாரதத்தைத் தமிழிலே அப்படியே மொழி பெயர்த்துப் பதிப்பிப்பது என்பது அரும்பெருங் காரியமாகும். இவ் வாறான புண்ணியச் செயல்களுக்கு அனேக விக்கினங்கள் நேருவது ஸகஜம். விக்கினமேற்படுமென்று பயந்து காரியத்தைத் தொடங்காது விடுவோர் நீசராவர்.தொடங்கியதை விக்கினமேற்பட்டபோது கைவிடுவோர் மத்திமர். உத்தமகுணமுடையோர் விக்கினங்களாலே அடிக்கடித் தடைப்படுத்தப்பட்டாலும் தொடங்கிய காரியத்தைப் பூர்த்தி செய்யாமல் விட்டுவிட மாட்டார்களென்று பர்த்ருஹரியார் கூறியுள்ளார். இந்த மொழிபெயர்ப்பைத் தொடங்கும்போதே பதிப்பாசிரியரின் ஆப்தநண்பர்கள் பலர், "இது முடியாத காரியம்; இதைத் தொடங்கவேண்டாம்" என்று அதைரியப்படுத்தினார்களாம். இவற்றோடு எதிர்பாராத பல இடையூறுசளும், மஹாயுத்தமும், பதிப்பாசிரியருக்குத் தேக அஸௌக்கியம் குடும்பக் கஷ்டங்கள் பொருட் செலவு முதலிய பிரதிபந்தங்களும் ஆரூடத்தால் ஏற்பட்ட கவலையும் இருந்தும், பதிப்பாசிரியரின் துணிவும் ஸர்வேசுவரனுடைய பரமகிருபையுமே இப்பதிப்பினை முற்றுப் பெறச் செய்தன.

கும்பகோணம் நேட்டிவ் ஹைஸ்கூல் , அரசாங்கக் கலாசாலை இவற்றில் தலைமைத் தமிழ்ப் பண்டிதராக விளங்யெ மணலூர் ஸ்ரீமான் M. V. இரா மாநுஜாசாரியாரவர்கள் , வடமொழியில் வியாச மகாமுனிவர் அருளியதும் ஒரு இலட்சம் சுலோகங்களையுடையதும் எண்ணிறந்த சதைகளையும் நீதி களையும் போதிப்பதும் இதிகாசங்களுள் மிகப் பெரியதுமாகிய மகாபாரதத் தைத் தமிழ் நாட்டினர் படித்தின்புறுமாறு வடமொழியில் வல்ல பல அறிஞர் களைக்கொண்டு தமிழில் மொழிபெயர்த்து, முதனூலிலுள்ள உண்மைச் செய்திகளும் தர்மங்களும் சிறிதும் மாறுபடாதவாறு தெள்ளிய இனிய நடையில் பல சஞ்சிகைகளாக வெளியிட்டுவருவது நம் தமிழ்மக்கள் பலரும் அறிந்ததொன்றேயாம் , அவர்கள் இம் மொழிபெயர்ப்பு வேலையை 1908-ம் வருடம் தொடங்கிப் பொருள் முட்டுப்பாட்டினாலும் பிறவற்றாலும் பல் வகையான கவலைகளுச்குள்ளாகி இடையிடையே நிறுத்திவைத்து, பிறகு ‘மெய்வருத்தம் பாரார் பசிநோக்கார் ' என்ற குமாகுருபரசுவாமிகள் திருவாக்கை உறுதியாகக்கொண்டு இடைவிடாது முயன்று பல பெரியோர்கள் உதவியினால் முற்றிலும் முடித்து 1932-ஆம் வருடம் பிப்ரவரி மாதத்தில் ௮தன் இறுதிப் பகுதியாகிய 45-வது சஞ்சிகையை வெளியிட்டுள்ளார்கள் , தமிழ்மொழிபெயர்ப்பில் இவ்விதிகாசம் ஒன்பதினாயிரம் பக்கங்களைக் கொண்ட பெரு நூலாகத் திகழ்கிறது. இத்தகைய பெரிய வசனநூல் தமிழ் மொழியில் வேது ஒன்றும் இல்லையென்றே துணிந்து கூறலாம் . மகாபாரத மொழி பெயர்ப்பிற்காக இதுகாறும் செலவிடப் பட்டுள்ள தொகை ரூ, 1,35,000 என்றும் இதில் பலவகையாலும் ஈடானது போக அதன் பதிப்பாசிரியர்க்குக் கைப்பொறுப்பாக ஏற்பட்டுள்ள தொகை ரூ. 15,000 என்றும் தெரிகின்றன. எனவே, இத்துணைப் பெருந்தொகை செலவிட்டு இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் பொறுமையாக வேலை செய்து இவ் வரிய பெரிய தொண்டை நிறைவேற்றிய ஆசிரியரை நாம் பெரிதும் பாராட்டு வதோடு நமது நாட்டிலுள்ள செல்வச் சீமான்கள் பேச்சளவில் புகழ்வதோடு நில்லாது காரியத்திலும் தம் பெருந்தன்மையைக் காட்டித் தாராள குணத் தோடு நடந்துகொள்வார்களானால் பதிப்பாசிரியருக்கு உண்டாகிய கைப் பொறுப்பும் அதனால் ஏற்பட்டுள்ள மனத்தளர்ச்சி முதலியனவும் மிக எளி தில் நீங்கிவிடும் என்றும் கருதுகிறோம் . ஆசிரியரும் இத்தகைய அரும் பணியை நம் தமிழ்த்தாய்க்குச் செய்து நீடு வாழ்வார்களாக !

DEAR MR. RAMANUJACHARYA,
I have been carefully watching with respectful admiration the progress of your great and patriotic undertaking to produce a readable, reliable and faithful translation of the Mahabharata in Tamil. That the Mahabharata is an encyclopaedic epic of inestimable value and that it has satisfactorily vindicated for ages its bold claim -" यन्ने हास्ति नकहि चित्" [What is not here is no-where] are facts known to all. To produce a faithful rendering in Tamil of such a great work is a gigantic undertaking which involves patient and sustained intellectual labour for nearly a quarter of a century. Knowing, as I do, that the only equipment with which you began this great work twenty one years ago was your strong faith in God associated with a sound Tamil Scholarship, a working knowledge of Sanskrit and English, the habit of careful and correct thinking and a courageous resolve and that the financial support which you were able to get happened to be too slender to enable you to avoid difficulties and struggle, it has always been a matter of great wonder for me how you have been able to successfully reach the concluding stage of your mammoth work. Indeed, the divine force of Sri Krishna and Krishna-Dvaipayana should have stood behind you, all along, in this stupendous task. The standard of thoroughness and accuracy which I noticed in the first few issues of your translation in 1909, you have succeeded in maintaining throughout, at a commendably high level. The only portion of your translation that still remains to be published is the Vana-Parva. Such of us as may know you intimately, know well that, in your heroic struggle to complete your great task in the midst of adverse circumstances, you deserve a very generous help from the public, the Government and the University of the Tamil Province. The Tamil Nadu would be guilty of base ingratitude, should it allow you or your laudable work to languish in the end for want of the support that is needed. With best regards."